Vanmorgen heb ik een gesprekje gehad met de juf van mijn oudste zoon, die in groep 7 zit, over het tonen van emoties. De aanleiding was een paal, die hij gisteren tijdens de gymles tegen zijn hoofd had gekregen en waarvan hij duizelig was geworden. De juf vertelde dat mijn zoon de eerste was in alle jaren, dat zij in groep 7 lesgeeft, die nog af en toe huilde en dat hij hiermee toch echt anders was dan de andere kinderen. Ze gaf ook aan dat als hij zijn tranen kwijt was, het weer prima met hem ging. Ik merkte dat mijn gedachten in eerste instantie met me aan de haal gingen: wat kunnen we hieraan doen, hoe kan hij sterker zijn voor zichzelf, hoe reageren andere kinderen hierop… Tot ik thuis kwam en me realiseerde hoe krachtig, eigen en mooi kwetsbaar het is, dat hij zijn emoties laat zien en hij daarna weer in orde is.
Meestal schrijf ik blogs, die gericht zijn op volwassenen. Al deze volwassenen zijn echter ook, korter of langer geleden, kind geweest en hebben te maken gehad met emoties en vooral met wat je mocht laten zien van die emoties. Over het algemeen werd en wordt geleerd, zeker aan jongens, om niet te huilen, tanden op elkaar te zetten, een grote vent te zijn, etc. Ook boosheid is een ‘ongewenste’ emotie, althans een emotie, die je niet teveel moet uiten. Maar wat gebeurt er in ons lichaam, wanneer we al die jaren onze tranen, verdriet en boosheid opkroppen en net doen of alles goed met ons gaat? Wie laten we dan zien aan de buitenwereld en vooral aan onszelf?
Afvalstoffen van eten en drinken verlaten dagelijks ons lichaam en dat vinden we logisch. Afvalstoffen van emoties hebben ook een weg nodig om ons lichaam te verlaten en wat is een betere weg dan ze vrij te laten op het moment dat we ze ervaren? Zodat we weer ruimte in ons lichaam en hoofd krijgen en leren vertrouwen op ons gevoel in plaats van het wegstoppen van ons gevoel en ons hoofd te laten regeren.
De stress, die volwassenen ervaren, wordt in ieder geval voor een deel veroorzaakt door het ophopen van emoties. Gevoel is verstopt onder een laag vastgeroeste emoties, die er hoogstens uitkomen in heftige reacties op situaties, die niets te maken hebben met wat er op dit moment gebeurt, maar die hun oorsprong vinden in vroeger niet geuite emoties. Het lichaam reageert door hoofdpijn-, maagpijnklachten, hoge bloeddruk, burn-out en we hebben vaak geen idee waar dit door veroorzaakt wordt. En omdat we niet beter weten, blijven we onze emoties als volwassenen wegstoppen en wordt de laag dikker en dikker en daardoor de klachten groter.
Het korte gesprekje van vanmorgen heeft (weer) mijn ogen geopend. Ik ben ontzettend trots op mijn zoon dat hij zo zichzelf is en zijn emoties durft te laten zien in een wereld, waarin dat (nog) niet normaal is. En ik begrijp heel goed, voor ouders en leerkrachten, dat het niet altijd gemakkelijk is. Dat blijft ook mijn worsteling. Vooral omdat je wilt dat het kind goed ligt in de groep, geaccepteerd wordt en vriendjes heeft. De vraag is alleen, wat is de prijs, die het kind op de lange termijn moet betalen, doordat hij of zij als kind al heeft geleerd zijn emoties weg te stoppen?